ได้แง่คิดมากมาย ทำให้เห็นความจริงของโลกหลายๆแง่มุมมากขึ้น เคยแค่ได้ยินจากคนเล่าเกี่ยวกับประวัติของพระพุทธเจ้าว่าเป็นเจ้าชาย ที่ยอมสละความสุข เพื่อค้นหาความจริงของชีวิต สั้นๆ แค่นี้ แต่พอได้ดู ก็เลยได้รายละเอียดมากขึ้น ทำให้เราเห็นว่า โลกมีทั้งด้านดีและด้านไม่ดี มานานนมแล้ว ระหว่างดู เราก็เห็นตัวเองตัดสินเป็น ช่วงๆ ถึงสิ่งที่เจ้าชายสิทธัตถะทำ กับสิ่งที่อาจารย์ของเจ้าชายสอน เรารู้สึกอย่างไรเมื่อเราเจอสถานการณ์ที่เป็น Conflict ระหว่างพ่อที่หวังดีกับลูกและคาดหวังกับลูกในฐานะกษัตริย์กับศักยภาพของลูก ในอารมณ์หนึ่งพ่อก็ดีใจ อีกอารมณ์ก็ผิดหวัง แม้แต่พ่อที่ได้ลูกที่ดีที่สุดก็ยังมีความทุกข์กับ Conflict นี้
ในฐานะตำแหน่งวรรณะกษัตริย์ มี "คุณสมบัติ" กับ "หน้าที่" ในตอนที่เทวทัตยิงหงส์ ส่วนเจ้าชายช่วยหงส์ที่เทวทัตยิงตกให้รอดชีวิต แล้วใครควรได้หงส์ จึงต้องให้กษัตริย์ตัดสินว่าใครควรจะได้เป็นเจ้าของหงส์ เทวทัตแสดงทักษะนักล่า ซึ่งเป็นคุณสมบัติของ "ผู้ปกครอง" (มีพลัง มีความแข็งแรง,แข็งแกร่ง-นักรบ การใช้ความรุนแรง) ส่วนเจ้าชายสิทธัตถะ ทำหน้าที่ "ผู้ปกป้อง" โดยให้ความอนุเคราะห์ช่วยเหลือแก่ผู้อ่อนแอ ทั้งคู่ต่างต่างให้เหตุผลที่เป็นเรื่องที่วรรณะกษัตริย์ควรทำ ทำให้พระเจ้าสุทโธทนะตัดสินไม่ได้ ปราชญ์ที่เป็นที่ปรึกษาก็ตัดสินไม่ได้ ต้องให้ "หงส์" เป็นผู้ตัดสินว่าจะอยู่กับใคร และแน่นอน
ตอนที่ประลองกำลังกันระหว่างเจ้าชายกับเทวทัต การที่เจ้าชายไม่ยอมต่อสู้ เอาแต่ป้องกันเพราะไม่อยากทำร้ายพี่ชาย(แค่จะโดนกระบองตีก็ Serious แล้วว่าทำไม่ได้) ทำให้การต่อสู้ไม่มีผลแพ้ชนะอยู่เป็นเวลานาน จนพระอาจารย์ของเจ้าชายต้องเข้ามายื่นคำขาดว่าจะตัดขาดการเป็นศิษย์-อาจารย์ ถ้าไม่ยอมแสดงศักยภาพ(ความแข็งแกร่งในฐานะวรรณะกษัตริย์) เจ้าชายจึงจำเป็นต้องแสดงออกมาเพื่อตอบแทน
1.ความคาดหวังของพระอาจารย์ในฐานะผู้ให้ความรู้
2.ความคาดหวังของพ่อในฐานะเป็นลูกกษัตริย์
3.ความคาดหวังของประชาชนต่อว่าที่กษัตริย์ในภายภาคหน้า
ชีวิตคนเราล้วนมี Conflict แม้ว่าจะเป็นการทำสิ่งที่ถูกต้องใน ?หน้าที่? ของตัวเอง ทั้งหมดเป็นความต้องการของมนุษย์ ที่แต่ละคนก็มีเส้นทางซึ่งโดยมากมาจากนิสัย ความเคยชินเดิมๆที่ตัวเองเป็นมา อย่างเทวทัต เด็กๆก็ดูน่ารัก แต่อยู่กับแม่ที่เอาแต่เสี้ยมเรื่องแย่ๆให้ ก็กลายเป็นคนไม่ดี
เมื่อทำไปมากๆ รับผลกันมากๆ ก็ได้คิดขึ้นมาว่า...ชีวิตมันไม่ไปไหนเลย เวียนวนอยู่แค่ประมาณนี้ และในที่สุดทุกคนก็ปรารถนาจะไปที่เดียวกัน คือ "ความหลุดพ้น" เท่าที่เคยได้ยินมาว่าในท้ายที่สุดก็มีการพยากรณ์ว่า "เทวทัต" ก็จะได้เป็นพระอรหันต์องค์หนึ่งแต่ไม่รู้ว่าชาติไหนนะ คิดตาม Logic ก็ว่าน่าจะเบื่อที่เห็นเรื่องซ้ำๆ ก็เลยไม่อยากทำอีกแล้ว ตามที่เคยได้ฟังพระเคยสอนเลย เมื่อเห็นความจริง จึงเบื่อหน่าย แล้วคลายความยึดถือ แล้วจึงอยากปล่อย แล้วก็หาวิธีปล่อย เมื่อรู้วิธีปล่อย ก็หลุดพ้นได้
"การเรียนธรรมะก็ไม่ได้เพื่อเอาความสุขอะไร ไม่ได้เรียนเพื่อจะเอาความฉลาดรอบรู้ด้วย แต่เรียนให้เห็นความจริงเท่านั้น"
แต่วันนี้ สำหรับเรา ... ยังกิเลสเยอะอยู่ ยังกลัว ความลำบาก ยังห่วงลูก ยัง ฯลฯ เมื่อไหร่จะเลิกห่วงลูกฟระ... 555
Cr.ภาพ handtosoultherapy.wordpress.com
Stay In Touch